Αλλο να το βλέπεις και άλλο να το ζεις...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης το χαρακτήρισε ως... "το καλύτερο πρώτο ημίχρονο επί των ημερών του". Σωστό ήταν, αλλά όχι απόλυτα ακριβές. Ηταν το καλύτερο ημίχρονο εδώ και πολύ καιρό για τον Παναθηναϊκό. Στην πραγματικότητα, ήταν από τα καλύτερα ημίχρονα που έχουμε δει από ομάδα σε εκτός έδρας παιχνίδι.

Δεν ήταν το σύνολο των τελικών (12). Δεν ήταν τα τέσσερα γκολ. Ηταν η φυσιογνωμία του ποδοσφαίρου που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στην Τρίπολη. Και η οποία δεν μετριέται με τα δάχτυλα, με αριθμητική δηλαδή. "Μετριέται" με τα μάτια. Μόνο όποιος παρακολούθησε από κοντά αυτό το 45λεπτο του Παναθηναϊκού στο "Θεόδωρος Κολοκοτρώνης" μπορεί να αντιληφθεί πόσο ολοκληρωμένο ήταν.

Πώς ξεκινούσε αυτή η αποπνικτική πίεση για τον αντίπαλο από τόσο ψηλά και μάλιστα, με πολλούς ποδοσφαιριστές. Πόσο ανακάτευαν και εξόντωναν με το τρέξιμό τους οι μεσοεπιθετικοί, πόσο μεγαλύτερη βοήθεια ένιωθε πια ο Μπεργκ, πόσο πολύ ξεκινούσε όλο αυτό από πίσω, τους ανασταλτικούς, για να φτάσει μπροστά. Μόνο αν έχεις την εικόνα ολόκληρου του αγωνιστικού χώρου το αντιλαμβάνεσαι στην ολότητά του.

Με αντίπαλο ανύπαρκτο βέβαια, για να τα λέμε όλα, που για ακατανόητο λόγο έπαιζε την άμυνά της στο κέντρο. Και που συνέχιζε να το κάνει, παρά το γεγονός ότι είχε γίνει σμπαράλια από το πρώτο 10λεπτο. Αυτό, όμως, δεν παίρνει πίσω σε κάτι για τα σωστά που έκανε ο Παναθηναϊκός. Τα οποία μάλιστα, για πρώτη φορά δείχνουν τόσο ξεκάθαρα ότι πλέον κάτι διαφορετικό κάνει η ομάδα.

Είχαμε υποθέσει ότι θα συμβεί στο ξεκίνημα του Μαρίνου Ουζουνίδη, με τις νίκες επί του ΠΑΟΚ και του Ατρομήτου (από τότε είχε να κερδίσει εκτός έδρας ο Παναθηναϊκός). Είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι η ομάδα μπήκε σε ένα μονοπάτι παρά το τελικό 1-1 με τον ΠΑΣ στα Γιάννενα. Να πιστεύουμε ότι κάτι καλό συμβαίνει στον Παναθηναϊκό στις τεσσάρες με Αστέρα και Παναιτωλικό. Αλλά αυτό το ημίχρονο στην Τρίπολη, ήταν η απόδειξη ότι η ομάδα κάπου προσπαθεί να φτάσει.

Ασφαλώς και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί, δεν το έκανε βέβαια ούτε και ο προπονητής, ότι ήδη έχει φτάσει. Για την ακρίβεια, έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει. Απλώς το ματς με τον Αστέρα ήρθε για να μας "πει" ότι μάλλον τελικά αυτό συμβαίνει με πιο γοργά βήματα από ό,τι νομίζαμε.

Σε αγωνιστικό επίπεδο και για το παραγωγικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού, είναι άξιο αναφοράς ότι σκόραραν και οι τέσσερις ποδοσφαιριστές της μεσοεπιθετικής γραμμής, που ξεκίνησαν το παιχνίδι. Κατά σειρά, Κλωναρίδης, Μπεργκ, Εμποκού, Μπουμάλ (το 0-3 είχε κάνει ο Μολέντο με κεφαλιά σε στημένη φάση επίσης δουλεμένη όπως φάνηκε).

Είναι αυτονόητο το πόσο σημαντικό είναι για τον Παναθηναϊκό να δημιουργεί τέτοια πολυφωνία στο γκολ του και πόσο βοηθητικό μπορεί να αποδειχθεί αυτό για τον Μπεργκ, που πλέον είχε τις δυνάμεις στο 70τόσο να κάνει διπλή "ποδιά" στον Γκαϊντούτσικ, πίσω από το χώρο της μεσαίας γραμμής. Είχε πια τις δυνάμεις, το καθαρό μυαλό, τη διάθεση να το κάνει. Σε αλλοτινές εποχές, πολύ πρόσφατες, ούτε που θα το σκεφτόταν...

Σε ατομικό επίπεδο, όσο και αν περνάει σε δεύτερη μοίρα, θα πρέπει επίσης να σημειωθεί η σημασία αυτών των τεσσάρων παικτών που μπήκαν στην 11άδα το τελευταίο διάστημα και άλλαξαν την εικόνα της ομάδας. Των δύο που επέστρεψαν από το Κόπα Αφρικα, Κουλιμπαλί και Εμποκού, με τον δεύτερο ειδικά να βγάζει μάτια. Στην Τρίπολη είχε σε ένα ημίχρονο ένα γκολ και δύο ασίστ. Αλλά και των άλλων δύο που προστέθηκαν. Η παρουσία Κλωναρίδη, Κουρμπέλη μοιάζει καθοριστική σε αυτό που παίζει πια ο Παναθηναϊκός.

Κάτι ακόμη για τον "Κούρμπε". Τον γνωρίζω πολύ καλά λόγω των πολλών χρόνων του στον Αστέρα, που παρακολουθώ από κοντά. Τόσο ώριμο παιχνίδι, τόσο συγκεντρωμένο και τόσο ουσιαστικό κοντά και στις δύο περιοχές, δεν είχε κάνει στην Τρίπολη. Ούτε στα καλύτερά του, όταν δηλαδή με εκείνον βασικό και αναντικατάστατο η ομάδα του απέκλειε ολόκληρη Μάιντς και επικρατούσε αγωνιστικά κατά κράτος του Ολυμπιακού στον τελικό Κυπέλλου. Ο Κουρμπέλης έχει "κουμπώσει" στον Παναθηναϊκό, τον προκαλεί πολύ αυτό που κάνει και φαίνεται και όπως είπε και ο προπονητής του, θα έχει και συνέχεια...